Chocolate

සුදු අක්කා එකල මා දන්නා තරමින් අවිස්සාවේල්ල පැත්තේ වැඩකරන අය්යා කෙනෙකු හා ‘යාලු වී’ සිටියාය. මේ අය්යා සෙනසුරාදා ඉරිදා තේ කඩේට පැමිණ සුදු අක්කා හා කතා කර කර සිටියේය. එදාට පොලීසියේ අය වෙනදා මෙන් වන්ඩු ආප්පයක් කන්නට වරුවක් ගත කලේ නැත.වෙනදා විහිලු කතා කීවෙද නැත. තේ වෙලදාමද අඩු බවක් පොඩි එකෙක් වන මටද තේරුනේ ඉතා ලෙහෙසියෙනි. මන්ද එදාට සුදු අක්කාගේ කරුණාව දෙගුන වෙයි.වෙනදාට ඉතුරු නොවන වන්ඩු ආප්ප,ලැවරියා එවන් දවසක පත්තර කොලයක ඔතා මට ලැබෙයි.එහෙත් වෙනදා මෙන් ඇගේ හිතේවෙලදාම ගැන දුකක් නැති වගක් දකින්නට හැකිය. ඒ වෙනසට හේතුව අය්යා ආ හැම වෙලාවලකම වාගේ සුදු අක්කා මා ගෙදර අමතක වූ දෙයක් ගෙනෙන්නට අනිවාරයෙන් යවන නිසා බව මට තේරුනද හැමදාම අය්යා ආ දවසට විතරක් සුදු අක්කාට මේඅමතක වීම ඇතිවන හේතුව නම් මට දැනුනේ නැත. කෙසේ හෝ ඇය සතියපුරාම සතුටින් සිටියාය. සතියේ දිනවල අය්යා කොහේ හෝ සිට අවිස්සාවේල්ල දෙසට පිඹගෙන යන බස් එකක එල්ලී සුදුඅක්කාට අත වැනුවේය. මේ වෙලාව දවසේ කලබලම වෙලාව වුවත් සුදු අක්කා කෙසේ හෝ ඒ අවස්ථාවට පාර අද්දරට අවාය. මෙහෙම එන්නටබැරිවූ දවසක මොකක් හෝ හෙතුවකට මා පාර අද්දරට ආ වේලාවේ පාරේ පිඹගෙන ගිය බස් එකකින් තේකඩය පැත්තට වන්නට කුඩා පාර්සලයක් වීසි උනේය. අද මෙන් එහෙම නාදුනන පාරසල් ගැන බියක් නැති හෙයින් මම පාරසලය අහුලාගෙන දිග හැරියෙමි. බ්‍රවුන්පේපර බෑගයක දමා විසීකර තිබුනේ ලොකු චොකලට් එකකි. මගේ හිත ගැහෙයි…කවුරුන්දෝ කියා දන්නේ නැත. චොකලට් එකල සුලබ කෑමකුදු නොවෙයි. කිසිවෙකුට කියන්නටත් බැරිය. කීවොත් ප්‍රශ්නයකි..ඒ චොලකලටය මට නැතිවනු ඇත. නොකීවොත් මා හොරෙකු වනු ඇත. එහෙත් මේ අවස්ථාව මගහරිනුද බැරිය. තේ කඩය අල්ලපු ඉඩමේ ඇත්තේ දර මඩුවකි. මේ දරමඩුවේ පලන ලද දරවිකිණිමට එක පැත්තක ගොඩ ගසා තිබේ.ඉන් තේකඩය පැත්තටත් දරමඩුව අයිනටත්වන්නට අගුවේ පාරසලය හැංගුවෙමි. ඉන්පසු සුදු අක්කාටවත් නොකියාම පාසල ට ගියෙමි. පාසලට යන්නටත් එන්නටත් වෙන්නේ පයින්ය. වෙනදා පල්ලියෙන් බත් ද කාඑන මම එහි නොගොස් හැල්මේ ආවේ තේ කඩයටය. මගේ හිත තුල ප්‍රශ්න වැලකි. දර හොන්ඩර දෙක තුනක්වත් විකිනී නම් මගේ බෑගය හමුවනු නොඅනුමානය. එක්කෝ බෑගයේ අයිතිකරු පැමිණ එය සොයාගන්නට ඇත. එහෙත් මගේ හිතේ තිබූ කලබලය කාටවත් නැත.බෑගයද එලෙසම තිබේ.සුදු අක්කාටත් මොකක් හෝ කියා මම එදා ගෙදර ආවෙමි. ඒ එන අතරතුර බෑගයෙන් චොකලට කෑල්ලක් කඩා ගත්තෙමි. මෙලෙස සතියම ගෙවෙන විට නානාප්‍රකාර හේතු කියා තේකඩේ සිට දරමඩුවටත් ඉන් පසුව ගෙදර යන පාර දිගටත් එකල මගෙ වයසේ කොල්ලෙකුට කිසිදා නොලැබෙන ‘තඩි චොකලට්ටුවක’ රසවින්දෙමි. මේ සතියේම අය්යා දිගින්දිගටම බස් එකේ සිට අතවැනුවේය. මා දෙස බලා මොකක්දෝ කීවේය. සුදු අක්කා වේගයෙන් යන බසය දෙස බලා අය්යා කියූ දෙය තෙරුම් ගන්නට බැරිව සුසුම් ලෑවාය. සෙනසුරාදා හවස වන විට අය්යා ආයේය. අක්කා මලක් මෙන් පිබිදුනාය. මා බලා හිටියේ අක්කාට ‘අමතක’ වන දේ ගෙන ඒමට ලෑස්තිවෙමිනි. ඒ අතරේ චොකලට් කෑල්ලක රසවිදින්නටය. අය්යා සුදු අක්කාගේ අත අල්ලාගත්තේය….’චොකලට එක කෑවද….කෝ මට පොඩි කෑල්ලක්වත් තිබ්බේ නැද්ද…මම මේ සුමානෙමබස් එකෙ යන ගමන් කියන්න හැදුවෙ ඒක…’ අය්යා තොදොල්වෙයි. ඒ තොදොල්වීම මගෙ කකුල් පන නැතිකරවයි. ‘ඇයි…..මම සදුදා බස් එකෙ යනගමන් විසික්කලානේ ඒක ..ඇයි අර ඔයාලගේ ගෙදර කුලියට ඉන්න කොල්ලා දැක්කනේ ලමයෝ…ඒ කොල්ලා අහුලනවත් මම දැක්කනේ……..’ කතාවේ ඉතුරු ටික කියන්නටවත් ඉතුරු චොකලට් කෑල්ල කන්නටවත් අහුලාගත් ‘කොල්ලා’පැත්ත පලාතක හිටියේ නැත. පුදුමය සුදු අක්කා ඒ ගැන මගෙන් කිසිදා නොඅසන ලද එක නොව ඉන් පස්සේවත් බ්‍රවුන්පේපර් බෑගය පෙනි පෙනී මා කිසිදා එය යලි අතටනොගත් එකය.

සුදු අක්කා

ගමේ සිටි කෙටි කාලය තුල අපි ගෙවල් කිහිපයකට මාරු උනෙමු. සීයලාගේ ගෙදර වරක්ද ඊට අමතරව කුලී ගෙවල් කිහිපයකද අප නවාතැන් ගත්තෙමු. මේ සමහර නවාතැන් මට මතක නැත. ඒ මා කුඩාම නිසාවෙනි. කෙසේ හෝ මට මතක එක තැනක් තිබේ ඒ හන්වැල්ලේ පොලීසිය ඉදිරිපසම කුඩා තේ කඩයක හිමිකාරිණියට අයත් කුඩා නිවසයි. ඇත්තෙන්ම එය කුඩා නිවසක් නොව ඔවුන්ගේ මහ ගෙයින් බෙදා වෙන්කල පිටුපස කොටසයි. අපට ඇතුල්වන්නට තිබුනේද මේ ගෙයි කුස්සිය පැත්තෙනි. මට මතක මෙහි අපි කුප්පිලාම්පු එලියෙන් කෑම බීමේ සිට වැසිකිලි යාම දක්වා සියලු දේ ඉටුකරගත් බවයි. විශාල වත්තක් මැද්දේ අදුරු රුක් ගොමුවක පිහිටා තිබූ මේ නිවස තුල අප මීයන් මෙන් ජීවත් උනෙමු. ගෙහිමි කාන්තාව ලමයින් හයකට හතකට මෙහි නවාතැන් දීම මුලින් ප්ර තික්ෂේප කලාය. ඒ නිසා අප කෑ නොගසා සද්ද නොකර සිටීමේ පොරොන්දුව මත එහි පදිංචි වූයෙමු. අපට කුස්සිය හා කුඩා කාමර දෙකක් බෙදා වෙන්කොට දුන් අතර එහි කුලිය ඉතා සුලු මුදලක් විය. එ මුදල පවා සමහර මාසවල නොදුන් බැවින් කිහිප වරක්ම අපට ඉන් ඉවත්වන ලෙස කියුවද, කෙසේ හෝ මේ මුදල් පියවීමට අම්මා සමත් වූවාය. කුලී නිවස හිමිකාරිණියට මට වඩා අවුරුදු දහයක් හෝ පහලවක් වැඩිමල් දියණියන් දෙදෙනෙකු සිටියාය. ඉන් එක් අක්කා කෙනෙකු සුදු අක්කා ලෙස හැදින්වූ බව මට මතකය. අනෙක් අක්කා ඉගෙනිමට දක්ෂ බැවින් ගෙදරටම වී පාඩම් කලාය. සුදු අක්කා ලස්සන නිසා ඇය තේ කඩයේ වැඩට ඇගේ අම්මා සමග ගියාය. එකල පොලීසියේ සිටි හැමෝම වාගේ තේ තිබහකට නැතත් තේ කඩේ වේල් තුනටම තේ බී කාරනය මට එකල වැටහුනේ නැතත් දැන් තේරුම් ගන්නට පුලුවන. මේ නිසාම තේ කඩේ ආදායම සරු විය. ඒ නිසා උදේ ඉදිආප්ප අලහොදි හා හාල්මැස්සන් බැදුමද, තේ වලට හැලප ලැවරියා හා වන්ඩු ආප්පද උණු කැවුම් මෙන් විකිණී ගියේය. මේ වෙලදාම නිසා ගෙදර නිකන් ඉන්නා විට සුදු අක්කා මටද කතා කරයි. කඩේ පොඩි පොඩි වැඩ පැවරෙන්නේ මටය. තේ වෙලාවට පොලීසියේ රාජකාරි කෙරෙන්නේ සුදු අක්කාගේ කඩ පිලේය. සුදු අක්කා ගැන උවමනාවක් නැති පොලීසියේ අනෙක් අයට තේ , හැලප ලැවරියා රැගෙන යන්නටත් ඕ අයි සී මහත්තයාට වෙනම තේ රැගෙන යන්නටත් මට පැවරෙයි. එකලපවා ගමේ එවුන් මහා බයක් ඇතිකරගෙන තිබූ පොලීසියේ මම මහත් නිදහසේ ඇවිද ගියෙමි. ‘ලොකප්’ එකේ ඉන්නා වෛවාරණ මිනුසුන්ට වතුර ඇද්දෙමි. එකල එහෙම ඉන්නා අයටත් තේ කෝප්පයක් ලැබුණු හෙයින් අතිරේක ලෙස ඒ වැඩද බාර විය. කෙසේ හෝ පොලීසියේ නිල ඇදුම් ඇදි සියල්ලනටම වාගේ මටද තැනක් තිබුනේය. මොකක් හෝ හේතුවකට මේ නිල ඇදුම් අස්සේ සිටි ‘මිනුසුන්’ මට ආදරය කලේය. කාන්තා නිලධාරිණිය මට හැම දාම ගෙදර ගෙනයාමට ‘හාෆ්ෂීට්, කාබන් කොල, පෑන් ෆයිල් කවර’ ආදී පොලීසියේ දේපල දුන්නාය. නමුත් රිමාන්ඩ් ‘කූඩුව පැත්තේ හෝ පිරිමි ක්වාටර්ස්’ පැත්තේ විනාඩි කිහිපයකට වඩා ගැවසෙන්නට නොදුන්නාය. මා විනාඩි කිහිපයක් හෝ දකින්නට නැති විට මා සොයා ඈ රාජකාරි මේසයේ සිටම කෑ ගැසුවාය. මේ වන විට ඈ කොහේ හෝ සිය විශ්රා්මික දිවිය ගෙවනවා ඇත. පොලීසියේ එකලද හිටපු ගමන් මහා කාලකෝලාහල සිදුවෙයි. එදත් චණ්ඩින් ඇවිත් පොලීසිය දෙවනත් වන්නට කෑ ගැසූ හැටි මට හොදට මතකය. ඒ අය පහුවෙනිදා අතපය වෙලාගෙන තව දෙතුන්දෙනෙකුගේ පිහිටෙන් මුලු පොලීසියෙන්ම සමාව ගනු ඊටත් වඩා හොදට මට මතකය. එහෙත් මා මතක් කරන්නට අකමැතිම කාරණය නම්, මේ හැම සිදුවීමකම, කෑගැහිල්ලක, ඝෝෂාවක ඇස් කදුලෙන් තෙමුණු, එහෙන් මෙහෙන් පටලවා ගත් ඇදුම් කඩමාල්ලක ගිළුණු, පොලීසියේ නිල ඇදුම්වලින් එල්ලවන ඝර්ජනා වලින් සැලුණු ආච්චිල අම්මලා බිරින්දන් ආදී ගැහැණු ඇස් කෙවණි වල අගින් කඩා හැලෙන සෙනෙහසේ දුක්ඛ කදුලු කැටය. බොහෝ වෙලාවට මා වැඩ නවත්වා මෙදෙස බලා සිටිමි. රස්තියාදුකාරයෙකුගේ නොමනා වැරද්දකට පොලීසියේ හැඩි දැඩි අතක් එසවෙන හැම විටම මේ ඇටසැකිලි වල ගිලිණු ඇස් වලින් කදුළු කැට කඩා වැටුනේය. ඒ ගහන හැම පාරකම ඒ ඇටසැකිලි තිගැස්සෙන හැටි බලා සිටීම අමාරුය. සමහර විටෙක මේ රස්තියාදුකාරයා කාට හෝ අහින්සයෙකුට ගහන්නට ඇත්තේ මීටත් වඩා දරුණු ලෙස වන්නට පුලුවන. ඒ වුව ‘ අනේ අම්මේ මට ගහන්නට එපා කියන්නැයි’ කෑ ගහද්දී අම්මා කෙනෙකු කරකියා ගන්නට දෙයක් නැතුව බලා සිටින විදවූ හැටි බලා සිටීමට සිදුවීම අදද මා කම්පා කරයි.

විස්කිරින්ඤා

ඇත්තෙන්ම ගම කෙතරම් සුන්දරද…අදද කොහේ හෝ ඈත පලාතක හරිත බිම් කඩක් ඔස්සේ නෙත දිවෙන හැම විටම මට ගම මතක් වෙයි. ඇල පාරවල්..ඝන කැලෑ…ගස් ගෙඩි…මඩකරියන්..ලූල් මාළු …සාරි ගප්පි..බන්ට් එක ටයර් පැදිලි ඕවා මේවා ඇතුලත් දිගුම දිගු සිහිනයක් බදු ගම මට මතක් වෙයි. ඒ සුන්දරකම යටින් දිවෙන කටුක කම මතක් වෙයි. ඒ අතරේ ගමේ අපේ අතීත කතා මතක් වෙයි. ඒවා කටුක වුවත් කොයිතරම් සුන්දරද..මම දෙකේ පන්තියේදී විතර තාත්තාට රැකියාව අහිමිව තිබුනේය. ඒ කාලයේ තාත්තා වැඩිපුරම බිව් කාලයයි. තාත්තාගේ රැකියාවේ තාත්තා විසින් පිහිටුවූ වාර්තාවක් තිබේ. අවුරුදු විසිහතක් හෝ අටක සේවා කාලයෙන් තාත්තා හිටියේම දඩුවම් නිවාඩු ලබමිනි. ඒ හැම කාලයකම තාත්තා වැඩිපුර බිව්වේ හිතේ දුකට වෙන්නට ඇති කියා මම මගේ හිතට බලකරමින් සිටිමි. කෙසේ හෝ මේ කතාව තාත්තා ගැන නොව. එහෙම කාලයක අපව කබලෙන් ලිපට වැටුනේය..එහෙම වෙලාවක අපි එකිනෙකා බදාගෙන පැදුරුවල බඩවල් යටකරගෙන නිදාගත්තෙමු. බඩගිනි වැඩිම වූ වෙලාවට අම්මාගෙන් කන්නට ඉල්ලුවෙමු. තාත්තා මහරෑ දෙගොඩහරියේ කෙලින් සිටින්නට බැරි තරමට බී මේ කිසිවක් නොදන්නා මෙන් නිදියාගෙන සිටිද්දී අප අම්මා පස්සෙන් ගියෙමු. තාත්තාගෙන් කන්නට ඉල්ලන්නට බැරි මොකොක්දෝ ගුප්ත බයක් අප හැමෝටම තිබිණි. එහෙම බයක් නැතුව හිටි ලොකු අය්යා එකල කාගේ හෝ ගෙදරක නැතිනම් පන්සලක නතර වී සිති බව මම අසා තිබේ. කෙසේ හෝ අම්මා රස්සාවකට ගියාය. කලිසං ඇදි මහත්තයෙක් දවල් දහය දොලහා වන තුරු නිදියාගෙන ‘බීමත’ නැති කරගන්නට දහදුකක් විදිද්දී අම්මා එකල ගමේ පාලම හදන තැන පස් කපන්නට ගියාය. මගේ මතකයේ එක කොනක අම්මා පස් පිරවූ කූඩයක් ගෙන අඩක් ගං වතුරෙන් පෙගීගෙන පස් අදිනා රූපයක් තිබේ. ඒ රූපය දකින හැම විටම අවුරුදු හතක විතර කොල්ලෙකු ඒ කුඩා ගොඩනැගිල්ලක් ඉදිරිපිට තව හතලිහක් පනහක් පිටුපස්සෙන් පෝලිමක කල්මරමින් ඉන්නා හැටි මතක් වෙයි. මේ පස් කැපිල්ලට ඉතා සුලු මුදලක්ද…හාල් පරිප්පු සීනී ඇතුලත් බඩු මල්ලක්ද තිබුනේය. මුදල් පස් කැපිල්ලෙන් පසු හවසම ලැබෙන අතර..බඩු මල්ල ගැනීමට අම්මා එනතුරු පෝලිමේ තැනක් අල්ලා ගත යුතුය. නැත්නම් උයා පිහා කනවිට රෑ වන්නේය. මේ පෝලිමේ හැම විටම තැන අල්ලාගන්නේ මාය. අම්මා ඇගපත හෝදාගෙන එනවිට දෙවනි අයියා එක්කාගෙන එයි …මා පොඩි නිසාද දුර්වල නිසාද බඩු මල්ල උස්සාගෙන දෙවනි අය්යා බඩුමල්ල උස්සාගෙන යයි. අම්මා ඒ එනවිට විස්කිරින්ඤා අරන් එයි. මම පෝලිමේ හිටිය එක ගැන ලැබෙන සන්තෝසම එයය. ඉතින් අපි අම්මා පිටුපසින් ගෙදර යන්නෙමු …හැකිනම් සිතෙන් මවාගන්නට මේ කියවන ඔබට හුරුබුහුටි චිත්‍රයක් මවා ගත හැකිය. අම්මා සාරිය ඇන්දාය සෙරෙප්පු දැම්මාය ඇය එක අතක එලවළු දෙකක් දැමූ බෑගයක් ගෙන ඉදිරියෙනි. තවත් කලු කොල්ලෙකු හාල් සීනී පරිප්පු පිරවූ ගෝනි බාගයක් කරේ දාගෙන ඒ පිටුපසිනි…ඔහුට වත් ඉන් පිටුපසින් එන තලෙළු කොලුවාටත් සෙරෙප්පු නැත. ඒ පසුපසින්ම එන තලෙළු කොලුවාගේ අතේ ‘හතර මහා නිධානය’ නම් වූ විස්කිරින්ඤාවකි…ඔහුගේ සිනාව ඔබට හිතාගන්නට පුලුවන්ද?

බාප්පා

ලොකු අම්මා ඉතා වැදගත් රජයේ උසස් රැකියාවක්කල කෙනෙකු සමග විවාපත් ව සිටියාය. මේ මහප්පා මා කිසිදිනෙක දැක නැති අතර ලොකු අම්මා කිසිදාක ඔහු පිළිබද ද්වේශයෙන් කතා නොකලාය. ඇයටද අපේ සීයාගෙන් යම් දේපලක් හිමිව තිබූ අතර ඔය කී මහප්පාගෙන් ඕනෑවටත් වඩා සැප සම්පත් ලැබී තිබුණාය. එහෙත් සැප සම්පත් වලට අමතරව මහප්පාගේ කාර්ය බහුලකම ලොකු අම්මා වෙනත් ඕනෑම ගැහැණියක මෙන් බලාපොරොත්තු වූ ආදරය සෙනෙහස ලෙන්ගතුකම ඈත් කර තැබුයේය. ලොකු අම්මාට ඕනෑ තරම් නිදහස තිබිණි..මිල මුදල්ද තිබෙන්නට ඇත. ගේ දොර හා ඒවායේ වැඩට සේවකයන් ඉන්නට ඇත. එහෙත් වැඩිමහල් පුතෙකු හා බාල දියණියකගේ මවක් වූ ඇය මට මතක කාලයේ දකින විට..අප බලන්නට නුගේගොඩ සිට හන්වැල්ලට එන විට සිය දියණිය සමග තනිව ආවාය. ඒ වන විටත් ඇය මහප්පාද දේපල ඉඩකඩම්ද සිය ආදරණීය පුතාද මහප්පාගේ අයිතියට දී මහප්පාගේම වත්තක වැඩ කල මා දැක ඇති සමග ආවාය. එකල බොහෝ කරදර සිදුවන්නට ඇතත් අප මේ කලබල වලට සම්බන්ධ කරගත්තේ නැත. අපට තිබුණේ ලොකු අම්මාගේ දියණිය සමග සෙල්ලම් කරන්නටය..ඇය බලාගන්නටය. ඒ නිසාම මට මේ කාරණා ගැන දැනීමක් ඇත්තේම නැත. අනෙක ලොකු අම්මාගේ සරල, විනෝදකාමී ජීවිතය අපට කිසි වෙනසක් දැන්වූයේ නැත. ලොකු අම්මා දවස් ගනන් ..රෑ පහන් වනතුරු අඩන්නට ඇති බවද, තම පිරිමි දරුවාගෙන් වෙන් වන්නට සිදුවීම ගැන සදා තැවෙන්නට ඇති බව මට අද සිතා ගන්නට පුලුවන. එහෙත් අදද ඇය අර සරල විනෝදකාමී ගැහැණියමය. මට හිතෙන්නේම මේ ගැහැණිය සිය ජීවිතයෙන් වෙන්කරවාගත් මහප්පා ලොකු අත්වැරද්දක් කල බවය.ඇගේ පුතා අද විදේශ ගතව හොදින් ජීවත් වෙයි. ඔහුව මා දැක ඇත්තේ ඡායාරූප කිහිපයකින් පමණි. ඔහු ජීවත් වන රට මට හුරුපුරුදු තැනක් වූවාට ඔහු හමු වීමට හෝ සම්බන්ධකමක් ඇති කරගැනීමට මගේ කිසිදු අදහසක් නැත. ඒ සබදකම ඉතාම දුරස්ථ එකකි. ඒ බව ලොකු අම්මාගේ කීමකට ඔහුට දුරකතනයෙන් කතා කල වෙලේ මට දැනුනේ..මගේ අම්මා මා සමග හොදින් මේ රටේ ඉදී…ඔබ කතා කරන ඔය ගැහැණු කෙනා මා දන්නේ නැත..යනුවෙන් කී විටදිය. ඔහුගේ කුඩම්මා ඔහුව තම දරුවෙකු මෙන් බලාහදාගෙන ඇත. ඉතාම කුඩා කල මගේ අම්මා මා හැර ගියානම් මටද මේ හැගීම එනු නිසැකය. මන්ද මට ඇත්තේ පොතපතේ ලිය ඇති මෙන් හිතක් නොව ලේ මස් නහර වලින් හැදී ඇති සිතක් නිසාවෙනි. අවසානයේ ලොකු අම්මා සීයාගෙන් උරුම වූ නුගේගොඩ මහගෙදර සිය දියණියත් ඒ මහා නපුරු බාප්පාත් සමග පදිංචියට ආවාය. ඔහු එකල මහා නරුමයෙකු විය. ලොකු අම්මා ඇති පදම් ගුටි කෑවාය. දියණිය ඔහු කෙරේ මහා බියකින් පෙලුණාය. එහෙත් ඔහු එක පැත්තකින් ඒ දෙදෙනා බලා කියා ගත්තේය. ඒ පිළිබදව ලිවිය යුත්තේ මා නුගේගොඩ පදිංචියට ආ පසුය කතාවෙනි. එ නිසා ඒ ගැන පසුව ලියමි. මේ වන විට කාලය..වයස හා ආර්ථික අපහසුතා නිසා ඔහු අර කී නරුම චරිතයෙන් වෙන්ව හොද මිනිහෙකු වී තිබේ. මිනිස් ජීවිත වල හැටි එහෙම බව සිතීම හරි පුදුමයකි. මා දැනටමත් සිතන්නේ අපට අපේ ජීවිත මෙයාකාර යැයි ‘ප්ලෑනක්’ හදා ගැනීමට බැරි බවය. මේ තත්පරයෙන් පසු මා වෙනස්ම මිනිහෙකි. ඊලග තත්පරය ගන මා දන්නේ නැත.

ලොකු අම්මා

අපේ අම්මාට අක්කා කෙනෙක්ද මල්ලී කෙනෙක්ද ඉන්නා අතරේ අඩු වයසෙන් මියගිය අයියා කෙනෙකු ගැනද පවුලේ අය කතා වෙනු මම අසා තිබේ. වයස දහනවය විස්ස කාලයේ මියගිය මේ අයියා නමට නොව ජීවිතයම සමාජවාදියෙකු බවද එකල නම් කී ප්‍රසිද්ධ සමසමාජ කණු සමග එකට වැඩ කල බොහෝ දෙනෙක් ආදරය කල කෙනෙකු බව ද කවුරුන් හෝ දුන් වසක් ශරීරගත වීම නිසා හදිසියේ මළ බවද අම්මා කියනු මට ඇසී තිබේ. හදිසියේ ඇතිවූ අමාරුව නිසා වාහනයට දා ගත් පසු ඔය කී මාමා දුන් පයින් පහරකින් දොරක් ගැලවී වැටුනු බව අම්මා දුකෙන් කියන්නී මම දැක තිබේ. එහෙත් ඒ මාමා මියගොස් තිබුනේ අප ඉපදෙන්නටත් පෙර නිසා අපගේ මතකයේ ඔහු නැත.
මට මතක ඇති අය අතරට අම්මාගේ අක්කා ලොකු පරාසයක් හිමිකරගන්නීය. හන්වැල්ලේ හෝ අවිස්සාවේල්ලේ සිට මට අවුරුදු හතර පහ වයසේදී අම්මාගේ තනේ එල්ලී කිරිබීම නතර කරගනු බැරිව මා දෙල්කද ගෙන්නාගෙන හරිහැටි කෑමක් බීමක් නැති අම්මාව ඒ කර්මයෙන් ගලවා ගත් හැටි පසුකලෙක ඈ මහා හය්යෙන් කියනා විට මා ලැජ්ජාවෙන් ඇලිල ගියෙමි. තවත් වරෙක ඈ මා සියල්ලන් ඉදිරියේ අපහසුතාවකට පත් කරමින් අඹ රඹුටන් වාර වල උදේ සිට හැන්දෑ වන තුරුම ගස් ගෙඩිම කා ඇග පුරාම හොරි හදාගෙන කස කසා සිටි කාලවල මා දෙල්කද එක්කාගෙන ගොස් සනීප කල හැටි කියන්නීය.ඊටත් වඩා ලැජ්ජාව හොරිත් හොදවී කාලයක් යනතුරු ‘අහවල් එක’ කස කසා හිටි හැටි ඈ රගපාමින් කියන එකය. ලොකු අම්මා මා දන්නා කාලයේදී අපව බලන්නට එනවිට මහා බඩු මල්ලක් උස්සා ගෙන ආවාය. එහි පවුලේ සැමටම වාගේ ඕනෑ දේවල් තිබුනේය. විශේෂයෙන් පොඩි එවුන් වූ මගේ ලග අක්කාටත් මටත් කඩචෝරු හා පළතුරු වර්ග තිබිණි. ඈ එන්නේ සුමාන දෙකකට සැරයක්ය. මෙ දවස මට නම් ලෙඩ දවසකි. සියලුම කොල්ලන් එදාට මගේ ලෙඩේ ගැන දනිති. එහෙත් හේතුව නොදනිති. දෙල්කද පොළෙන් ලොකු අම්මා ගෙනෙන බූන්දි, පුහුල්දෝසි තල කැරලි හා යාපනේ බට් ගහේ සුවද හමන අඹ සෙල්ලමට එන්නට බැරි ‘ලෙඩේ’ බව උන් දැන සිටියානම් උන් මා කිසිදා පහුවෙනිදා සෙල්ලමට ගන්නේ නැත. ඒ කෑම බීම ටත් වඩා අප ආසා කල තවත් දෙයක් තිබිණි..ඒ ඇගේ හිනාව සහ නොනවතින රස කතාවයි. ඈ අප අපම ගැන, අපේම අය ගැන රගපාමින් කියන කතා ‘නරඹමින්’ අපි බඩවල් අල්ලාගෙන සිනාසුනෙමු..ඇගේ පැමිණීම අපට අවුරුදු මෙන් රස කෑම සහ සතුට ගෙනාවාය.පහු කලෙක මගේ ලොකුම අයියා විදේශගතව පැමිණෙන සැම නිවාඩුවකටම වාගේ ඈ අපේ ගෙදර එක්කාගෙන ආවේය. ඔහුද පොඩි දරුවෙකු මෙන් ඇයගේ සුන්දර කතා රස වින්ද හැටි තවම මට මතක තිබේ.. අපි පැදුරු එලාගෙන මහ රෑ වනතුරු කතා අසාගෙන සිටියෙමු. (සමාවෙන්න මෙය කියවන් ඔබට අමුතු වූවාට මට ම කියා ඇදක් හිමිකරගැනීමට මට පලමු රස්සාව ලැබ තිස්සමහාරාමය පැත්තේ සුන්දර හෝටලයක රස්සාවක් ලැබීම හේතුවිය.)මේ කතා අහන කාලයේ ඇය තම පෞද්ගලික ජීවිතයේ අදුරු අත්දැකීමක් අත්විදිමින් සිටියාය. සමහර විට ඇය ඒ ‘සිදුවීම්’ එකල දුකක් සේ නොසිතන්නට ඇත එහෙත් පසු කලෙක ඈ ඒ තීරණය නිසා අපමණ දුක්විදි බව මා අත්දැකීමෙන්ම දනිමි.

මාමා

අපේ අම්මාගේ මල්ලී නොහොත් අපේ මාමා තාත්තාගේ ගමෙන් විවාහයක් කරගෙන සිටියේය. ඔහුගේ මස්සිනා නොහොත් අපේ තාත්තා දෙමස්සිනෝ හොද මිතුරු සබදතාවක් පවත්වාගෙන ගිය බව අම්මා සමහර වෙලාවට කියන දේ වලින් තේරේ. අඩියට පුඩියට දෙකටම දෙමස්සිනෝ ගජේ දමා ගිය කතාද ඒ අතර වෙයි. මේ මාමා යුධහමුදාවේ සාජන්වරයෙක් දක්වා සේවය කොට පසුව විශ්‍රාම ගිය අතර මා දන්නා තරමට ඔහු හමුදාවේ දක්ෂ රියදුරෙක් විය. අම්මා ඒ දවස්වල කියන කතා අනුව මාමා කලක් යාපනය ප්‍රදේශයේද සේවය කොට ඇත. එකල යාපනයෙන් ගෙනවිත් පැල කල බට් අඹ ගස අපේ නුගේගොඩ ගෙදර ඉස්සරහා මහා විසාල ලෙස වැඩී හැමදා ඵල දෙන මහා වෘක්ෂ රාජයෙක්ව පැවතිණි. මේ අඹ ගස අපේ කුස පිරවූ හැටි පසුව ලියමි. කෙසේ හෝ අම්මා හා ලොකු අම්මාගේ කතා අනුව මාමා හමුදා සැපයුම් අංශයට මාරු වූ දා සිට කරවල උම්බලකඩ මාලු පරිප්පු වල අඩුවක් නොතිබූ බව නොරහසකි. මාමා නුගේගොඩ හයිලෙවල් පාර අද්දරම පිහිටි අපේ ගෙයි ඉස්සරහා නතර කරන විසාල හමුදා ට්රක් රථයෙන් මේ කළමනා ගෙනවිත් අම්මාටත් ලොකු අම්මාටත් දුන් කාලයේ අප කුඩා වුන් ලෙස ඉන්නට ඇත. එහෙම ගෙනාවාය කියා මම දැක නැතත් ඒ “අහින්සක හොරකම’ (මේ බඩු වලට මාමා මුදල් ගෙවන්නටත් ඇත.) අදටත් මම හිත හොද කම ලෙස සිතමි. එහි වැරද්දක් තිබුනාට කමක් නැත. ඒ වැරද්දක් නොවන “වැරද්දේ” ආනිසංස ඔහුට ලැබී , දූ දරුවන්ගේ ආදර සැලකුම් මැද මාමා අදටත් හවසට පොඩි අඩියක් දා සොමියේ සිටී. කෙසේ හෝ තාත්තාගේ පිහිටෙන් ගමට ආ මාමා එහිම අවුරුදු කුමාරියක වූ නැන්දා සමග විවා වී ගංකාරයෙකු වූයේය. ගංකාරයෙකු පමණක් නොව මස්සිනාටම සරිලන ජාතියේ ගං බේබද්දෙකුද වූයේය… නුගේගොඩට එනතෙක් මා තුල ගම පිළිබද ඒ තරම් මතකයක් නැත්තේ ඒ වන විට මා දෙවනශ්‍රේණියේ පොඩි එකෙකු වීම නිසාය. ගම හා සම්භන්ධය ඇතිවූයේ හැම නිවාඩුවකටම ගමේ ඒම පුරුද්දක් වශයෙන් කෙරුණ නිසාවෙනි.දෙකේ පන්තිය තෙක් ගමේ තැන් දෙක තුනක අපි කුලී ගෙවල් වල උන්නෙමු.මේ නිවාඩුවේ සීයාලගේ ගෙදර ප්‍රධාන නැවතුම් මධ්‍යස්ථානය වූවාට මම ආසාම කලේ මාමාගේ ගෙදර ඉන්නටය. මාමා කලක් සිය මාමණ්ඩියගේ ගෙදර දරුවන් සමග නතරවී උන් අතර පසුව ඇතිවූ නෝක්කාඩුවක් මත මැටි ගැසූ තහඩු සෙවිළි කල තමන්ගේම නිවසක පදිංචියට ගියේය. මාමාගේ අපේ වයසේ දරුවන් සමග නිවාඩු කාලය ගතකිරීම විනෝදජනක විය. අපේ රස්තියාදුව පටන් ගැනෙන්නේ උදේ පාන්දරනි. බයිසිකල් රිම් පැදීම, ටයර් පැදීම, ගස් නැගීම, කැටපෝල විදීම උදේ වරුවේ වැඩසටහනට අයතිය. ඒ වැඩසටහනට උදේ අහාරයක් අදාල නැත. ගස් ගෙඩි ඕනෑ තරම් අපේ බඩවල් පුරවන්නේය. කුරුම්බා නම් හොද ලොද ඇතිය..පේර පොලිෂ් කලා මෙන් ගස් උඩ බබලයි, පිනිජම්බු අරවා මේවා එලෝකෝටියක් පලතුරු වර්ග ගම වටේම තිබේ. ඉතින් මොන “බ්රෙක්ෆස්ට්ද”? අන්තිමේ ඇලවල් දිගේ මඩනාගෙන හුංගන් මාලු අල්ලාගෙන බාල්දි වල මඩත් එක්කම හවස ගෙට එන්නේ බත් බඩගින්නේය. නැන්දා රසට උයන්නීය …කරවල නම් සුඛෝපභෝගී කෑමකි. එහෙව් එකේ ඉතිරිය ගැන කුමට කතාද… තුඹ කරවිල හොද්දක් සමග තුඹ තෙල්දාලා ද, හීනියට ලියා ගත් තුඹ මැල්ලුමක් සමග අපි එදා බත් පිගන් පිටින් ගිල දැම්මෙමු. නිවාඩුව ඉවරව ඇවිත් පින්තූර දෙස බලාගෙන මස් මාලු ධාන්‍ය පලා වර්ග ඇති සමබල අහාර වේල් ගැන කලු ලෑල්ලේ උගෙනගත්තෙමු.

Rate this:

ගමේ පන්සල් දෙකක් තිබුණේ මුත් අපි වඩාත් ප්‍රියකලේ පොඩි පන්සල ලෙස හදින්වූ එකල අලුතෙන් පටන් ගත් පන්සලට යන්නටය. මහ පන්සල විසාල එකක් විය. එහි ඉඩම් වපසරියට බොහෝ දේ අයත්ව තිබුනේය. එහි එක් ඉමක් අපේ සීයාගේ වත්ත කොනකටත් ඈදී තිබිණි. එහෙත් ඒ පොල් දෙල් කොස් වලින් ගමේ අයට ලැබුණු දෙයක් නැත. ඒවා ආරක්ෂාවට සිවුරු බැද සාංගික කොට තිබෙනු මට මතකය. එහෙත් ඒ ගැන කතා කරන්නට කිසිවෙකුද ඉදිරිපත් වූයේ නැත. පන්සලේ කදු ගැටයක් මත කලින් අපවත් වූ හාමුදුරුවරුන්ගේ සිරුරු මිහිදන් කල කුඩා චෛත්‍ය වැනි මහා භයංකාර වැස්සට අව්වට වේලී අලුපැහැ ගැන්වූ අදුරු ගුප්ත ඉදිකිරීම් මා ඇතුලු ගමේ කොල්ලන් බය කර තිබුනේය. වැඩිහිටියන් සියලු දෙනම පාහේ මේ මහ පන්සලට ගියේ යන්නන් වාලේ බව අදද මට මතකය. ඊට හේතුව කුල ප්‍රශ්නය, දේපල, ආදායම් බලපෑ බව මට ඒ කාලයේ තේරුම් ගියේ නැතත් ඒ අදුරු ගුප්ත පන්සලට මම ඇලුම් නොකෙලෙමි. අලුත් පන්සල ඊට හාත්පසින්ම වෙනස් තැනක් විය. හාමුදුරුවෝ අපට දුරස්ථ නොවූහ. පන්සලේ සීමාවේ හැම දේකම අපේ අත්දකීමක් තිබිණ. අරලිය ගසක මලක් ආවිට ” ඒ මම හිටවාපු ගහේ මල් ” යැයි කියන්නට කෙනෙක් ඉදිරිපත් වෙයි. තව කෙනෙක් ” බලපං ඔය ආවාසේ බිත්ති බදිනකොට මමයි වැලි ඇද්දේ..” කියා ආඩම්බර වෙති. පන්සලේ මට මතක ඇති කාලයේ හිටියේ දෙනමකි. ඉන් ලොකු හාමුදුරුවෝ මටනම් අමුතු ගති ඇත්තෙකු විය. ” මල් ගස් නං ඕන තරන් තියෙන්නෙ ලමයෝ..නරකද අඹ ගහක් ජම්බු ගහක් ගස්ල්බු ගහක් හිටෙව්වොත්…” මල් ගස් අනුන්ගේ ගෙවල් වලින් උදුරාගෙන එන විට හාමුදුරුවන් අසයි. කෙල්ලන් ඇඹරෙත්ම ..හා හා ඔන්න ඔය වැට දිගට හිටවන්නකො එහෙනං ..හැබැයි පලතුරු ගහක් වැව්වා නං මල් ගස් වලට වගේ සමනල්ලු මී මැස්සෝ විතරක් නෙමෙයි කුරුල්ලොත් එයි. කූඩුත් හදයි..පැටවුනුත් හදයි.. ” කියා මද සිනාවක් පාති. අපි එදා සිට පළතුරු සිටෙව්වෙමු. මගේ ප්‍රියතම පළතුර වූ ගස්ලබු හිටවා, ඵල ආ පසු ඉදුනු ගස්ලබු ගෙඩිද ගෙන මහා උජාරුවෙන් ලොකු හාමුදුරුවන් වෙත ගොස් පූජා කලෙමු. හාමුදුරුවො අද කාලේ ඇමති කෙනෙකු සයිස් එකට අප පිළිගනිති. ඉදගන්නටත් දෙති. ” අගෙයි..බොහොම අගෙයි..මෙතන තියන එක ගෙඩියක් කපලා..පුන්චි කෑල්ලක් බුද්ධපූජාවට වෙන් කරන්ඩ…අනික් ලොකු කෑල්ල බාගයක් පොඩි හාමුදුරුවන්ට දෙන්ඩ..ඉතිරි බාගේ අඹගහේ කුරුපාවෙන් තියන්ඩ. අනික් ගෙඩි ඔය ලමයි ඕන විදියකට බෙදාගන්ඩ. යන ගමන් ගහ ලගට ගිහින් ගහ අතගාල පින් දීලා යන්ඩ..” මා බලාපොරොත්තු වූයේ ගෙඩි සියල්ලම ආවාසගෙට දන් දෙන්නට හා ඉන් මහා පින් සම්භාරයක් එකතු කරගන්නටය. එහෙම එකක් නැත. හාමුදුරුවන් කී සියල්ල කර පසු පන්සලෙන් එනවිට අඹගහේ ලේන්නු රොත්තක් ගස්ලබු බෑයට වහවැටී සිටිනු මට මහා සතුටක් ගෙන ආයෙය. එහෙත් ගස්ලබු ගහට වදින්නට තරං ඉස්පාසු සිතක් මට එදා තිබුනේ නැත.