කෙල්ලො නෑනේ ….
පහේ ශිෂ්‍යත්වය සදහා ජයසින්හයේ ලොකු බලාපොරොත්තු තිබුනේ නැත. අක්කා ශිෂ්‍යත්වයට පෙනී සිටි අවුරුද්දේ නම් ඒ ගැන ලොකුවට කතා වුනාට මගේ අවුරුද්දේ ඒ ගැන කිසි ‘ගෝ’ එකක් තිබුනේ නැත. එකෙන්ම අපේ කෙරුවාව ගැන ගුරුවරුන්ට තිබුන දැනුම මැනගන්නට හැක. එහෙත් අපට තිබුනේ පහේ පන්තිය දක්වා පමණි. ඉන්පස්සේ වෙනත් පාසල් සොයා යාමට දෙමාපියන්ට සිදුවිය. එහෙත් අම්මා සිතා සිටියේ මා ශිෂ්‍යත්වය සමත් වනු ඇති කියාය. ‘ එයා හිමිජ්ජා වගේ හිටියට ඕක කරගනී..’ අම්මා කිහිපදෙනෙකුටම කියනු මා දනිමි. අන්තිමේ අකලට ඉස්කෝලේ ගොස් පොතක් පාඩං නොකර කිසි පිළිවෙලක් නැතිව සිටීමේ ප්‍රතිඵලය ලැබිණ. මට ලකුණු සීයයකට අඩු…….
පොකුටු හිසට වැටුනු කළු ගල…
අසූ තුනේ ජුලි මාසයේ දවසක ජයසින්හයේ අපව, බිස්කට් බෙදන්නටත් පෙර උදළු සීනුව හඩවා රැස්වීමක් කැදවා ගෙදර යවන ලදි. මා මේ විදුහල්පතිතුමා මතක් කරගැනීමට ලොකු වෙහෙසක් දැරුවද මට තවම ඔහු මතකයට එන්නේ නැත. එහෙත් එකක් මතකය. ඔහු සතිස්චන්ද්‍ර එදිරිසින්හ රඟපෑ ‘අධිෂ්ඨානය’ චිත්‍රපටයේ හෝ වෙනත් චිත්‍රපටයක ගමේ කඩේ මුදලාලිගේ චරිතය රගපෑ බවය. ඒ විදුහල්පතිතුමා පහේ පන්තිය තෙක් තිබූ අපේ ඉස්කෝලේ ලොකු වැඩක් කරන්නට හදන විටම ජුලි මාසේ ඔය කී දවස ආ අතර, ඒ රැස්වීමේදී ‘මේ ඉස්කෝලේ දෙමල ලමයින් නැති වුනත්, දෙමල ගුරුවරු නැතිවුනත් ඒ සියල්ලන් අපේ සහෝදරයන් සහෝදරියන්, ගුරුවරුන්, දෙමාපියන් බවට අමතක නොකල යුතු බවත් නැවැත පාසල් පටන් ගන්නා දවසට ඒ මිනිසුන් උදෙසා ඔබ විසින් කල සුළු උපකාරයක් පිළිබදව හෝ දැනගන්නට තමන් ආසා බවත් කියා සිටියේය. එදා ඇත්තෙන්ම අපට මේ ‘සුළු උපකාරය’ පිළිබද හැගීමක් තිබුණේ නැත. අපට ඕනෑ වී තිබුණේ හනික දුවන්නටය. කළබල ඇතිවන්…….
මනුස්සකම සහ ආනන්දසිරිය 02 (දොර පලුව )
එදා රෑ මහා වැස්සක් වැස්සාද, ග්‍රීස්මේ හැදි ඉහ මුණින් දහදිය දමන්නට පෑයුවාදැයි, මා නොදනිමි. ඉරිදාපොළ ඉස්සරහාම ගෙදරත්, ඊට ගෙවල් හතරකට මෙහායින් අඹ ගහ තිබූ වලේ ගෙදරත් අය, කෑවා බිව්වාදැයි මා නොදනිමි. මේ ගෙවල් දෙක ඇරෙන්නට ඉන් අවට ගෙවල් හත අටක මෙපමණ පාන්දරින් වුව එක ලාම්පුවක්වත් පත්තු නොවන්නේ, එක බල්බයකවත් එළියක් නැත්තේ ඇයිදැයි මා නොදනිමි. වෙනදාට ඇහෙන කනට හුරු කුණුහරුපයක්වත් පමණක්ම නොව, කලාමැදිරියෙකුගේ කරච්චලයක්වත් ඇහෙන්නේ නැත්තේ ඇයිදැයි මා නොදනිමි.සමහරදාට ඩග්ලස් අය්යා උදේ පාන්දර නොවරදවා කාක්කන්ට කන්නට පරණ පාන් බාග විසිකරන්නේ මේ වෙලාවටය. ලී මඩුවේ යකඩ මැෂින් උඩ හදුන්කූරු පත්තු වී සිගරට් දුමක් මෙන් අපේ ජනෙල අස්සෙන් විත් හමා යන්නේද මේ වෙලාවටය. මේ මොකවත්ම නැතත් පාන්දර වැඩට යන කෙනෙක් සිය කර්තව්‍ය නිමවා වතුර බාල්දියක් හිස් කල……..
මනුස්සකම සහ ආනන්දසිරිය..- 01
දෙල්කද ඉරිදාපොල ඉස්සරහින්ම කොට තාප්පේ පුංචි මිනිහෙක් වාඩිවී හිටියා මට මතකය. හීන් දිගැටි පැහැපත් මුහුණ වසාගෙන හිටි හැටියේකඩා වැටෙන අවුල් වුණු අකීකරු කෙස් කළඹ මේ පුංචි මිනිහාට නිරතුරු වද දුන්නේය. ඒ කෙස් රොදක් අතින් එහා මෙහා කොට කෙනෙක් වෙත මහා හිනාවක් පැවේද මේ මිනිහාමය. ගෙදර ඉන්නා බොහෝමයක් වෙලාවල්වල මේ මිනිහා සිය උඩුකය නිරාවරණව සරමක් ඇද උන්නේය. මේ මිනිහා ‘මනුස්සයෙක්’ බව මා දැනගෙන ලගින් ආශ්‍රය කරන්නට හමුවුනේ නැත. ඒ අවාසනාවට හේතුව, මා පොඩි එකෙකු වීමය. එහෙත් මා ඔහු දන්නා විදිය ලියා තබමි. මට වෙන කරන්නට දෙයක් නැත.
ආනන්ද අය්යා මා හොර ගස්ගෙඩි හන්ගන තැන දැන සිටියේය. එහෙත් කවමදාවත් ඒ බව මට දැනගන්නට තිබ්බේ නැත. සමහර දවස්වල අකාරුණික වැහි වහින වෙලාවල මගේ දැල් පෙට්ටිය වැස්සට නොතෙමෙන්නට වහලයත්….
මිහිර සිත්තර සහ ලන්කට්
මිහිර බැද තිබුනේ පිළිවෙලටය. සති පනස්දෙකක් කොටස් හතරකට බැද ඒවා කඩදාසි බෑග්වල දමා අපූරුවට තිබුනා මට දනුත් සිතින් මවා ගන්නට පුළුවන. හංවැල්ලේ සිට ආ විගස මා කරකවා අතහැරියා මෙන් නිසා ලොකු අම්මා ඇයගේ දියණියට ‘ඕං ඕකෙන් පත්තරයක්වත් දීපං කොල්ලට බලන්නට’ යැයි කීවාය.
මම ලොකු අම්මා ලග කිහිපවතාවක්ම නැවැතී ඉද තිබේ. ඒ ගෙදරදී මට හොද සැලකිලි ලැබුනේ ඇයට සිටියේ එක දුවෙක් නිසාය. පුතා තාත්තා සමග වෙන්ව ගොස් තිබුනේය. ඒ පුතාගේ අඩුව පිරෙන්නට අපේ ගෙදර හතරදෙනෙක්ම සිටි එක හොද වුනත් ඈ මවා ගත් සතුටු කේන්තියකින් අප ‘පර’ වැඩක් කල සැම විටම එලවාගත්තාය. එක වරෙක මගේ ‘එල්ලෙන එකට’ හොරි හැදී කස
