කෙල්ලො නෑනේ ….
පහේ ශිෂ්‍යත්වය සදහා ජයසින්හයේ ලොකු බලාපොරොත්තු තිබුනේ නැත. අක්කා ශිෂ්‍යත්වයට පෙනී සිටි අවුරුද්දේ නම් ඒ ගැන ලොකුවට කතා වුනාට මගේ අවුරුද්දේ ඒ ගැන කිසි ‘ගෝ’ එකක් තිබුනේ නැත. එකෙන්ම අපේ කෙරුවාව ගැන ගුරුවරුන්ට තිබුන දැනුම මැනගන්නට හැක. එහෙත් අපට තිබුනේ පහේ පන්තිය දක්වා පමණි. ඉන්පස්සේ වෙනත් පාසල් සොයා යාමට දෙමාපියන්ට සිදුවිය. එහෙත් අම්මා සිතා සිටියේ මා ශිෂ්‍යත්වය සමත් වනු ඇති කියාය. ‘ එයා හිමිජ්ජා වගේ හිටියට ඕක කරගනී..’ අම්මා කිහිපදෙනෙකුටම කියනු මා දනිමි. අන්තිමේ අකලට ඉස්කෝලේ ගොස් පොතක් පාඩං නොකර කිසි පිළිවෙලක් නැතිව සිටීමේ ප්‍රතිඵලය ලැබිණ. මට ලකුණු සීයයකට අඩු…….
පොකුටු හිසට වැටුනු කළු ගල…
අසූ තුනේ ජුලි මාසයේ දවසක ජයසින්හයේ අපව, බිස්කට් බෙදන්නටත් පෙර උදළු සීනුව හඩවා රැස්වීමක් කැදවා ගෙදර යවන ලදි. මා මේ විදුහල්පතිතුමා මතක් කරගැනීමට ලොකු වෙහෙසක් දැරුවද මට තවම ඔහු මතකයට එන්නේ නැත. එහෙත් එකක් මතකය. ඔහු සතිස්චන්ද්‍ර එදිරිසින්හ රඟපෑ ‘අධිෂ්ඨානය’ චිත්‍රපටයේ හෝ වෙනත් චිත්‍රපටයක ගමේ කඩේ මුදලාලිගේ චරිතය රගපෑ බවය. ඒ විදුහල්පතිතුමා පහේ පන්තිය තෙක් තිබූ අපේ ඉස්කෝලේ ලොකු වැඩක් කරන්නට හදන විටම ජුලි මාසේ ඔය කී දවස ආ අතර, ඒ රැස්වීමේදී ‘මේ ඉස්කෝලේ දෙමල ලමයින් නැති වුනත්, දෙමල ගුරුවරු නැතිවුනත් ඒ සියල්ලන් අපේ සහෝදරයන් සහෝදරියන්, ගුරුවරුන්, දෙමාපියන් බවට අමතක නොකල යුතු බවත් නැවැත පාසල් පටන් ගන්නා දවසට ඒ මිනිසුන් උදෙසා ඔබ විසින් කල සුළු උපකාරයක් පිළිබදව හෝ දැනගන්නට තමන් ආසා බවත් කියා සිටියේය. එදා ඇත්තෙන්ම අපට මේ ‘සුළු උපකාරය’ පිළිබද හැගීමක් තිබුණේ නැත. අපට ඕනෑ වී තිබුණේ හනික දුවන්නටය. කළබල ඇතිවන්…….
මනුස්සකම සහ ආනන්දසිරිය 02 (දොර පලුව )
එදා රෑ මහා වැස්සක් වැස්සාද, ග්‍රීස්මේ හැදි ඉහ මුණින් දහදිය දමන්නට පෑයුවාදැයි, මා නොදනිමි. ඉරිදාපොළ ඉස්සරහාම ගෙදරත්, ඊට ගෙවල් හතරකට මෙහායින් අඹ ගහ තිබූ වලේ ගෙදරත් අය, කෑවා බිව්වාදැයි මා නොදනිමි. මේ ගෙවල් දෙක ඇරෙන්නට ඉන් අවට ගෙවල් හත අටක මෙපමණ පාන්දරින් වුව එක ලාම්පුවක්වත් පත්තු නොවන්නේ, එක බල්බයකවත් එළියක් නැත්තේ ඇයිදැයි මා නොදනිමි. වෙනදාට ඇහෙන කනට හුරු කුණුහරුපයක්වත් පමණක්ම නොව, කලාමැදිරියෙකුගේ කරච්චලයක්වත් ඇහෙන්නේ නැත්තේ ඇයිදැයි මා නොදනිමි.සමහරදාට ඩග්ලස් අය්යා උදේ පාන්දර නොවරදවා කාක්කන්ට කන්නට පරණ පාන් බාග විසිකරන්නේ මේ වෙලාවටය. ලී මඩුවේ යකඩ මැෂින් උඩ හදුන්කූරු පත්තු වී සිගරට් දුමක් මෙන් අපේ ජනෙල අස්සෙන් විත් හමා යන්නේද මේ වෙලාවටය. මේ මොකවත්ම නැතත් පාන්දර වැඩට යන කෙනෙක් සිය කර්තව්‍ය නිමවා වතුර බාල්දියක් හිස් කල……..
මනුස්සකම සහ ආනන්දසිරිය..- 01
දෙල්කද ඉරිදාපොල ඉස්සරහින්ම කොට තාප්පේ පුංචි මිනිහෙක් වාඩිවී හිටියා මට මතකය. හීන් දිගැටි පැහැපත් මුහුණ වසාගෙන හිටි හැටියේකඩා වැටෙන අවුල් වුණු අකීකරු කෙස් කළඹ මේ පුංචි මිනිහාට නිරතුරු වද දුන්නේය. ඒ කෙස් රොදක් අතින් එහා මෙහා කොට කෙනෙක් වෙත මහා හිනාවක් පැවේද මේ මිනිහාමය. ගෙදර ඉන්නා බොහෝමයක් වෙලාවල්වල මේ මිනිහා සිය උඩුකය නිරාවරණව සරමක් ඇද උන්නේය. මේ මිනිහා ‘මනුස්සයෙක්’ බව මා දැනගෙන ලගින් ආශ්‍රය කරන්නට හමුවුනේ නැත. ඒ අවාසනාවට හේතුව, මා පොඩි එකෙකු වීමය. එහෙත් මා ඔහු දන්නා විදිය ලියා තබමි. මට වෙන කරන්නට දෙයක් නැත.
ආනන්ද අය්යා මා හොර ගස්ගෙඩි හන්ගන තැන දැන සිටියේය. එහෙත් කවමදාවත් ඒ බව මට දැනගන්නට තිබ්බේ නැත. සමහර දවස්වල අකාරුණික වැහි වහින වෙලාවල මගේ දැල් පෙට්ටිය වැස්සට නොතෙමෙන්නට වහලයත්….
මිහිර සිත්තර සහ ලන්කට්
මිහිර බැද තිබුනේ පිළිවෙලටය. සති පනස්දෙකක් කොටස් හතරකට බැද ඒවා කඩදාසි බෑග්වල දමා අපූරුවට තිබුනා මට දනුත් සිතින් මවා ගන්නට පුළුවන. හංවැල්ලේ සිට ආ විගස මා කරකවා අතහැරියා මෙන් නිසා ලොකු අම්මා ඇයගේ දියණියට ‘ඕං ඕකෙන් පත්තරයක්වත් දීපං කොල්ලට බලන්නට’ යැයි කීවාය.
මම ලොකු අම්මා ලග කිහිපවතාවක්ම නැවැතී ඉද තිබේ. ඒ ගෙදරදී මට හොද සැලකිලි ලැබුනේ ඇයට සිටියේ එක දුවෙක් නිසාය. පුතා තාත්තා සමග වෙන්ව ගොස් තිබුනේය. ඒ පුතාගේ අඩුව පිරෙන්නට අපේ ගෙදර හතරදෙනෙක්ම සිටි එක හොද වුනත් ඈ මවා ගත් සතුටු කේන්තියකින් අප ‘පර’ වැඩක් කල සැම විටම එලවාගත්තාය. එක වරෙක මගේ ‘එල්ලෙන එකට’ හොරි හැදී කස
සද රවුම සහ උස ළමයා.
මම ඇබ්බැහියෙකි. ඒ ඇබ්බැහියට කාලයක් දෙයක් කියා සීමාවක් නැත. මම කලකට සිංදු වලට ඇබ්බැහි වන අතර කලකට චිත්‍රපට බලමි. කලකට ක්‍රිකට් ගහන්නට යන අතර කලකට උදේ හවා අවේලාවේ යාලුවන් සමග ‘මචං’ එකේ බියර් බොන්නෙමි. කලෙක පත්තර වලට ලියන අතරේ කලක පත්තර කියවීම පමණක් කරමි. කලෙකට චිත්‍ර අදින අතරේ කලක කැමරාව මානාගෙන පාර පුරා ඇවිදිමි. මගේ ඇබ්බැහියේ ස්වරූපය එයය. එහෙත් මගේ ආදරයේ ස්වරූපයද එසේම නොවේ. මම ආදරය කරන්නේ ඉතාම කලාතුරකිනි එහෙත් එහි මා ගැලී සිටිමි. එහි ගැලී ඉන්නා ඇබ්බැහියෙකු වෙමි. එවිට මගේ ඇග ඇතුලේ ඉන්නා මෝඩ-සංවේදී-උමතු චරිතය එලියට එයි. එහෙත් මා ඒ බව දැනගන්නේ ‘පාවිච්චියට පෙර සොලවා….
ඉතුරු ටික මටහිතෙන හැටි බ්ලොගර් අඩවියේ ඇත. ඉදිරියටත් බ්ලොගර් අඩවියෙන් කියවන්නේ නම් තුති.
දෙමලා සමග ලයිව් ෂෝ
ඉරිදා පොල පැත්තේ සිට අටේ කනුවට යන පාරේ වම් පැත්තේ ‘8’ ලකුණු කල ලොකු සිමෙන්ති කණුවක් තිබේ. මේ කණුව ඉන්ග්‍රීසි වී හැඩයේ නිසා කනුව පිටුපස්සේ විවරයක් තිබේ. ඒ විවරයේ සත පහේ දහයේ කාසි හංගන පිස්සු හැදුණු මනුස්සයෙක් සිටියේය. ඒ සල්ලි හැංගීම දැනන් සිටි තව පොඩි කොල්ලෙක්ද සිටියේය. පිස්සා කාසි දහයක් හංගන විට කොල්ලා කාසි දෙක තුනක් සොරකම් කලේය. අදද ඒ හැන්ගිල්ලත් හොරකමත් දන්නේ ඒ පිස්සා හැරුණු කොට……
ඉතුරු ටික මටහිතෙන හැටි බ්ලොගර් අඩවියේ ඇත. ඉදිරියටත් බ්ලොගර් අඩවියෙන් කියවන්නේ නම් තුති.
ඉරිදා පොල
කාලය ගලා යන්නේ හෙමිනි. සතිය පුරාම නිසොල්මනේ ගලා යන අපේ ගෙවල් හා අවට සෙනසුරාදාට කලබල වෙන්නට පටන් ගනී. සෙනසුරාදා හවස වන විට පරන ලොරිබාග වලින් එළවලු පළතුරු පටවාගෙන ගමේ සිට එන ගෑණු පිරිමි කඩි මුඩියේ වැඩය. තමන්ටය කියා ස්ථීර කඩ කෑල්ලක් හිමිව තිබූ වෙළෙන්දෝ ඒ අඩි හතරේ දිග පලලේ, විකුනන බඩු ටිකත්, තමන්ගේ කළමනා ටිකත් අස්පස් කරගන නිදන්නටද තැනක් හදාගෙන ඉවරය.ඒ අතරේ තාවකාලික වෙළන්දන් ඒ අවට ගෙවල් වල අනුග්‍රහයෙන් බඩු මුට්ටු ටික පරෙස්සමට තබා කතාබහේය. මේ වෙලන්දන් බඩු මුට්ටු පරෙස්සම් කරන තැන්වලින් මට හොදටම මතක තැන සිසිර අය්යාගේ ගෙදරය. හැමෝම සිසිර අය්යාට ‘මල්ලී’ කීවේය. ඒ අය්යා හිත හොද මනුස්සයෙකි. ඉතා ප්‍රියමනාප මුහුණක් තිබූ සිසිර අය්යා හරිහමන් ඉගෙනගත්තේ නැති නිසා නෝබට් අය්යා ලග ‘වෑල්ඩිං ‘ වැඩ…….
ඉතුරු ටික මටහිතෙන හැටි බ්ලොගර් අඩවියේ ඇත. ඉදිරියටත් බ්ලොගර් අඩවියෙන් කියවන්නේ නම් තුති.
පානදුර පටන් ගන්නේ දෙහිවලිනි.
දෙහිවල කීවාට හරියටම සත්තුවත්තේ පිටුපසය. මේ පාරවල් ගැන මට ඒ තරම් මතකයක් නැත. එහෙත් දෙහිවලින් පානදුරට යන කාලේ මට මතකය. දෙහිවල ගෙදර, සත්තුවත්තේ ලැබ් එකේ වැඩ කල අය්යා කෙනෙකු බැදගත් අපේ අම්මාගේ ඥාති දුවක් උන්නාය. ඈ අපේ අම්මාට ‘පුංචි’ යැයි කීවාය. එහෙත් ‘ලොකුවට’ අපේ අම්මාට හා අපට ආදරය පෙන්වූවාය. පෙන්වූවා නොව දැනෙන්නටම ආදරය කලාය. මගේ ඉස්කෝලේ නිවාඩුව එහිද ගතවී ඇති බව මම කලින් කියා ඇත. වෙනදා මෙන්ම අම්මා එක්ක ඇවිත් හොටු හූරාගෙන ආපහු යන්නට ඕනෑ කීවාට නිවාඩුව අන්තිමේ තව දවසක් ඉන්නං යයි අඩන්නේද මමමය. මේ ඥාතී දුවට අපි අක්කා කීවෙමු. ඇයට ‘බරපතල’ කටක් තිබ්බාය.මොනවා හරි කියන්නට ඕනෑ වූ විට ඈ ඉනටත් අත්දෙක බැදගෙන ලොකු පොඩි බේදයක් නැතුව ‘දුවන්නට ‘ දුන්නාය. ඈ වැඩිපුරම ආදරේ අපේ තුන්වැනි අය්යාටය. ඒ අය්යාගේ නිත්‍ය නවාතැන ඒ ගෙදර විය. පස්සේ කාලෙක අයියා වෙනුවට පානදුරේදී මා එහි ‘රෙජිස්ටර් මෙම්බර්’
ඉතුරු ටික මටහිතෙන හැටි බ්ලොගර් අඩවියේ ඇත. ඉදිරියටත් බ්ලොගර් අඩවියෙන් කියවන්නේ නම් තුති. https://matahithenahatiblogger.blogspot.com/
මාත් කිහිපවාරයක්ම ජම්ඹු ගහෙන් වැටී තිබේ. ජම්ඹු ගහට අමතරව ඉරිදාපොලේ හරි මැද තිබූ කොස් ගහෙන්ද, මගේ කන්‍යාරාමයේ ගෑනු ලමයා හිටි ගෙවල් පැත්තේ සියඹලා ගහෙන්ද, මට නම් මතක නැති මෙන්ඩිස් ලේන් එකේ ඉරිදාපොල මායිමේ ගෙදර තිබූ කටුලොවි ගහෙන්ද බිම පතබෑ වී තිබේ. ඒ මොන ‘කෙහෙල්මල් ‘ ගහකින් වැටුනත් ආනන්ද අය්යලාගේ ජම්ඹු ගහෙන් වැටෙන්නට ඇත්තේ මං විතරය. ඒ ගහ මට අයිතිව තිබ්බේය. ඒ ගහේ සිට අද ඉන්නා තැනක් ඇත්නම් එතැන දක්වා මගේම ‘ලෝකයක් ‘ තිබ්බේය. අදටත් මගේ ඒ ලෝකය ඉඩ විවර කර ඇත්තේ ඉතාමත් අල්පයකට පමණි.
(මේ ආනන්දසිරි අය්යා ගැන නොවේ. ඔහු ගැන වෙනමම ලිවිය යුතු නිසා දැනට…..
ඉතුරු ටික මටහිතෙන හැටි බ්ලොගර් අඩවියේ ඇත. ඉදිරියටත් බ්ලොගර් අඩවියෙන් කියවන්නේ නම් තුති.
බේකරි රස්සාව
ඩග්ලස් අය්යාගේ කඩේට පාන් බනිස් ගෙනා බේකරිය අටේ කනුවත් ජයසින්හෙත් හයිලෙවල් පාරට යා කරන පටු මගේ පිහිටා තිබිණි. මේ බේකරිය දරපෝරණු බේකරියක් වූ අතර සමහරදාට වැඩිපුර බනිස් හා පාන් ඕනෑ වූ විට ඩග්ලස් අය්යා මා අත එහි පණිවිඩයක් යවන්නේය. මේ බේකරියට අල්ලපු ඉඩමේ ලොකු ගෙයක් තිබූ බව මතකය. ඒ ගෙදර අය සමග මගේ හිතවත්කමක්ද තිබූ බව මතක වූවත්, ඒ අය කවුදැයි මට දැන් මතක නැත.
කෙසේ හෝ මම පෝරණුවේ පිච්චී තාර කලුවුණු පාන් තැටි , බනිස් තැටි, මාජරින් කදු මැන්දෙන් බාස් අය්යා ඉතුරු ටික මෙතැනින් කියවන්න
මල් මසුරං!!!!.
//එකම කමෙන්ට් එක දෙසැරයක් වැටෙන්නේ දැන් අච්චර වැරදිකාරයෙක් කියන අපේ තාත්තා වගේ බොනවද. විහිලුවට ඇහුවේ, රාජකාරිය එක්ක එහෙම කරන්න වෙන්නේ ෆිට් සෙට් එකක් හම්බුවානම විතරයි කියලා මම දන්නවා.
මම මේ බ්ලොග් එක අප්ඩේට් වෙනවා දැක්කේ අහම්බෙන්. අපි කතා නොකරම ඉමු මේක ලියලා ඉවර වෙනකම්. මම ආසයි ලොක්කාගේ ජීවිතය ලොක්කාගෙ අකුරුවලින්ම විඳින්න. ඒක නිදහසේ කරන්න.
කමෙන්ට් එකක් දාපු කෙනෙකුට අඩුම ගානේ තැන්ක්යු වත් කියන්න. ඒක හොඳ පුරුද්දක්. කොහෙද අයියා හොඳ පුරුදු කියලා දෙන්න ඉස්සෙල්ලා නරක පුරුදු ගොඩේනේ හිටියේ.
ජීවිතයට ඉඩක් දෙන්න…..ඔව් ඒක කරන්න ඕන. හැබැයි සියලු වගකීම් වලින් සෑහෙන කොටසක් අවමයෙන් හරි ඉටු කරගත්තට පස්සේ. කතාව ලියන්න. මල් මසුරං!!!!. මගේ ජීවිතේ වගේ……//
මගේ බ්ලොග් එක හා මගේ ලොකු අය්යා සම්බන්ධයෙන් ‘සෙට්ල්’ කරගත යුතු කාරණා කිහිපයක් තිබේ. ඉතුරු ටික කියවන්න…
ඉස්කෝලේ නිවාඩුව
අද නිවාඩු දවසේ ගෙදරදී මගේ දෙවැනියා මෙහෙම ප්‍රශ්නයක් ඇසුවේය. ‘තාත්තේ අපි මේ පාර ඉස්කෝලේ නිවාඩුවට කොහෙද යන්නේ..?’ ඒ ප්‍රශ්නයට පිළිතුරක් දීම පැත්තක තබා මම මගේ සුපුරුදු මතක ලෝකයේ සැරිසැරුවෙමි. මටත් ඒ කාලයේ නිවාඩුවක් තිබුනේය කියා මට හොදටම මතකය. ඒ මතකයේ නිවාඩුව පිළිබද විවිධාකාරයේ පින්තූර මගේ ඔලුවෙ එහා මෙහා යන්නේය. නිවාඩුවක් පටන් ගන්නට තිබියදි අද මගෙන් ඇහුවා වාගේම අපිත් අම්මාගෙන් අහන්නෙමු. අම්මා ඒ වෙලාවට මම වාගේ එක්කාගෙන යන්නට තැනක් නොව, අපව ‘යවන්නට තැනක්’ කල්පනා කල නිසා නිහඩව ඉන්නට ඇත. එහෙත් අප වෙන්නට යන දේ දැනගෙන සිටියෙමු. මේ නිවාඩුවට යැවිල්ලට තුන්වන අයියා, දෙවැනි අක්කා සහ මම පමණක් හැමවිටම පෙරමුන ගත්තෙමු. ‘යමක් කමක් සහ නාන්නට ‘ තරං සල්ලි තිබූ නෑයන් අපට හිටි එක අම්මාට ලොකු උදව්වක් විය. හැමවිටම අපි එකිනෙකාට ඉතුරු ටික…
පුත්තලං මිස් vs බඩා නිමල්
උපන් දින තෑග්ගක් කියා මට මතක මුල්ම කාලේ හම්බ වුනේ ජයසින්හෙ මගෙ යාලුවෙකුගෙනි. මේ යාලුවා මම වැනිම දුප්පත් එකෙක් වුනේය. මා මේ කියන නිමල්ගේ හිත දුප්පත් නැත. එහෙම අය මට මගේ ජීවිත කාලය පුරාම මුන ගැසී තිබේ. යමක් කරන්නට උදව් කරන්නට කවදාවත් වාසියක් බලාපොරොත්තුවෙන් වැඩ නොකල මේ මිනිසුන් ගැහැනුන් මට කිසිදා අමතක නොවේ. ඒ අතරද නිමල් මට බෝසත් චරිතයකි. නිමල්ගේ තාත්තා සතිපොලවල් ඉරිදා පොලවල් වල බඩු වික්කේය. ඒ මහ ලොකු බිස්නස් කාරයෙක් ලෙස නොව ගස්ලබු අඹ අන්නාසි ටිකක් ගෝනියක එලාගෙනය. මේ තාත්තා මට ඉරිදා පොලේදී ඕනෑතරම් හමු වී තිබේ. ඒ හමුවූ හැමවිටම නිමල්ගේ තාත්තා ‘ආ පුතේ’ කියා මට් කීයක්ම හරි අර ගෝනිය අස්සෙන්ම අරන් දෙන්නේය. ඒ තාත්තාගේ පුතාගේ හිතද ඒ තරං හොදය.
කෙසේ හෝ නිමල් මගේ පන්තියේ නිසා අපි ආවේ ගියේද කෑවේ බිව්වේද සෙල්ලං කරේද එකටය. නිමල් ගේ නෙරා තිබූ බඩ නිසා අපි හැමෝගේම විහිලු වලට ලක්වුනත් නිමල් ඒ වෙලාවට බඩ තවත් දික් කරමින් අපව හිනාගැස්සුවා මිස තරහා ගත්තේ නැත. අනෙක ඔහු මට පුදුමාකාර ලෙස ආදරය කලේය. එකලද අප උඹ බං බොලං කීවාට නිමල් මට හැමවිටම මගේ මුල් නමින්ද, ඔයා එන්න යන්න ආදී වශයෙන් ශිෂ්ට බාෂාවෙන් කතා කලේය. නිමල්ව මට අමතක නොවන සිද්දියට අර දවසක කී ‘පුත්තලන් මිස්’ ද සම්බන්ධය.
ඉස්කෝල හාමිනේ..
උඩහමුල්ල හරස් පාර පටන් ගෙන පරණ පාරට වැටෙන තෙක් දිවෙන ඉඩමේ අයිතිකරුවන් වූයේ ‘ඉස්කෝල මහත්තයෙකු හා හාමිනේ ‘ කෙනෙකි. මේ ඉස්කෝල මහත්තයා රජයේ පාසලක විදුහල්පති කෙනෙක් විය. ගෙදරට සරම හැදි ‘ ඉස්කෝලේ මහත්තයා’ ගානට ඉතුරු කෙරූ වැඩි වියදමක් නැති කෙනෙකි. අම්මා මා හා අනෙක් අයියලා කැටුව මෙහි යයි. අනෙක අපට ඇත්තේ ලී මඩුව ඉස්සරහින් පාර පයින්නට පමණි. ඒ ගෙදර හතර වටේටම තාප්ප දමා තිබුනේය. එකල හතරෙ පන්තියේ මට පයින්නට හැකි ලෙස ‘ලොකු’ ගේට්ටුද දමා තිබුණේය. ඉස්කෝල මහත්තයාගේ….ඉතිරි ටික
බයිසිකල්
හයිලෙවල් පාරෙන් එහා පැත්තේ ඉරිදාපොලටඇතුලුවන තැන් දෙකක් තිබිනි. එකක් එදිනෙදා හාල් පරිප්පු සීනී තිබු සිල්ලර කඩය හා ඒ කඩේම අය්යාගේ නෝනාගේ මල්ලිට හා නෝනාට අයිති වූ හෝටලයට හා අලි බඩක් සහිත අය්යා සහ කෙට්ටු මල්ලීගේ ‘ඩයස් හෝටලේද, ටයර් කඩයක්ද, මගේ හොද මිතුරකු හා ඔහුගේ පවුලේ අයගේ ලොන්ඩරියද ඇතුලත් කඩපේලිය ට මැදිව පිහිටා තිබුනේය. අනෙක් දොරටුව මේ කී කඩ පේලියට හා මගේ මිතුරියක හා ඇගේඅක්කා වන කොළඹ කන්‍යාරාමයකට ගිය ලමයින් දෙදෙනෙකුගේ ගෙදරට මැදිව පිහිටා තිබුනේය. මේ කී සියලු දෙනා හා තැන්වල ‘මගේ කතාවක්’තිබේ. ඒනිසා එක කොනකින් පටන් ගමි. කොස්ගහයට ගාමිණි අය්යාගේ කඩේ සරුසාරම සිල්ලර වෙළදාමක් විය. එයට ගාමිණි අය්යාගේ පැවැත්ම බලපෑවේය. ඔහු කඩේ බඩුගන්නට එන ඕනෑම කෙනෙකුට හොදින් කතා කලේය. නයටද බඩු දුන්නේය. ඒ වාගේම ඕනෑම බඩුවක් ඒ කඩේ තිබුණේය. එකල ඇන්කර් සමාගම පැවැත්වූ ප්‍රදර්ශන සැරසිලි සදහා ලොකු නැවක අකෘතියක් සාදා වටිනා අත් ඔරලෝසුවක් දිනාගත්තා මට මතකය. සමහරදාට ගාමිණි අය්යා බඩු ගෙන ඒමට හෝ වෙනත් වැඩක් ඇති කල අක්කාව කඩේ තියා යන පුරුද්දක් තිබුනේය. එවිට අපේ අම්මාටද කියා මා අක්කාගේ තනියට නවතා යන්නේය. එහෙම නැති දවසට අක්කා දවල් බත රැගෙන එන්නීය. ටික වෙලාවක් ඉද ආපහු පයින්ම යන්නීය. අක්කා ගාමිණි අය්යා ගිය විගස පැණිරස කන්නට පටන් ගනී. ඇය ඒවා කන්නේ මටත් වඩා පොඩි ලමයෙකු මෙනි.ඇය දෙකක් කන විට එකක් මටද දිගු කරයි. ඒ වෙලාවේ ඇගේ මුහුණ මට දැන් මැවී පෙනේ. ගාමිණි අය්යාගේ කඩෙන් සීනී පරිප්පු තේකොල ආදී කිරුම් බඩු කිරන්නට ගොටු ගැහුවේ මමය. මගේ අතෙන් කලාත්මක දේ හැදෙන්නට මේ හුරුව අනිවාරයෙන් බලපාන්නටඇත. ඒ ගොටු ගැහිල්ල අන්තිමේ ‘පාට්ටයිම්’ ජොබ් එකක් වන තරමට දුරදිග ගියේය. මට නිවාඩු වෙලාවට මේ පත්තර ගොටු ගැහිල්ල ගෙදර ගෙනවිත් කලෙමි. අනෙක කිලෝ ගනන් බඩු නොගත් ඒකාලේ සීය පනහ වාගේ ගොටු හරි ගානට තිබිය යුතුය .නැත්නම් සීනී සීයක් ගන්නා විට ගොට්ටට වැඩි බරක් යයි.මේසියලු සකල මනා කල පසුත් සතියකට දවසක් හෝ නොවරදවා ඉස්කෝලේ ‘නොගිය’ මුත් මගේ විභාග ‘රිපොර්ට්’ එකේ මම පලමුවැනියාමය. ගනංවලට දහයක් පහලොවක් වුනත් මම පන්තියේ එකමය. ඒ තරංදක්ෂ ලමයි හිටි ඉස්කෝලෙකි ජයසින්හේ. මට හැමදාම ලකුණු ලැබූ විෂයයන් දෙකක් විය ඒ සිංහල හා ඉන්ග්‍රීසිය. සිංහල හොද වීමට ‘මිහිර’පත්තරේද, ඉන්ග්‍රීසි හොද වීමට අර කලින්කී කන්‍යාරාමයේ ලමයාද හේතු විය. මේ නිසාම ගාමිණි අය්යා මා ආදර්ශයට ගන්නා ලෙස ඔවුන්ගේ දරුවන්ට හැම විටම කීවේය. මේ ලමයින් එකල අවුරුදු තුනේ හතරේ වාගේ බව මට මතකය. ඒ නිසා මා විශේෂ කොට සලකා ඉරිදා පොල නැති දවසට මට ඔහුගේ බයිසිකලය පදින්නට පුරුදු වන්නට දුන්නේය. මීට කලින් මගේ ජයලත් ලොන්ඩරියේ යාලුවාගේ ‘චොපර්’ බයිසිකලය මා පැද ඇත. එහෙත් එහි මැද පොල්ලක් තිබුනේ නැති නිසා පහසු වුවත් ගාමිණි අය්යාගේ බයිසිකලය පොල්ලක් ඇති නිසා අමාරුය. එහෙත් අදත් පෙනෙන්නට තියෙන දනහිසේ අලි රවුම් කැලැල් ඇතිවෙන්න මම වැටි වැටී ඉගෙන ගත්තෙමි. ගාමිණි අය්යා බයිසිකලය දෙන්නේ එහෙමත් කෙනෙකුටය. මට දුන් එක ලොකු සම්මානයක් බදුය. මම වීරයා සේ බයිසිකල් පැද ගියෙමි. මට හොදටම පුරුදු වූ පසු ගාමිණි අය්යා බයිසිකල‍යට කූඩයක් සවිකලේය. එදාම මා බයිසිකලයේ පොල්ලේ තබාගෙන පැද්දේය. ඔහු යන ගමන් මට මග විස්තරය කියයි. කඩේ ලග සිට අයින දිගේ අටේ කනුව පැත්තට පැදගෙන ගොස් උඩහමුල්ලට හැරෙන පටු පාරෙන් හැරිය අප පාර අවසානයේ යලි දකුනට හැරෙමින් උඩහමුල්ල පාරේ යන්නෙමු.මේ පාර අද මට හරියටම මතක නැත.එහෙත් කුඩා පටුමගක් අස්සේ ගොස් ගාමිණි අය්යාගේ ගෙට ගොඩ උනෙමු. අක්කා කඩේ නිසා කවුරුත් නැති බව මම දනිමි. ගාමිණි අය්යා මේ තමා අපේ ගේ කියා පෙන්නා යලි කඩේටම බයිසිකල්පැද්දේය. කඩේ ගාවදි මට බයිසිකලේ දී ආපහු යන්ඩ වුනොත් පාර මතකදැයි ඇහුවේය මම උඩ පැන ඔව් කීවෙමි. එදා සිට අක්කා කඩේට ආවේ කලාතුරකිනි. එහෙත් ඉස්කෝලේ ඇරී ආපසු මට රස්සාවක් තිබිණ. ඒ ගාමිණි අය්යාගේ දවල් බත් රැගෙන ඒමට යාමය. මම මහත් ආසාවෙන් එහා මෙහා බයිසිකල් පැද්දෙමි. ගාමිණිඅය්යා සතුටෙන් වෙලදාම කලේය.අක්කා මා අත ඔහුගේ බත් එවුවාය. ඒ අස්සේ අක්කාට වෙනදාට පැණිරස නොදෙන අය්යා මා අත මොනවාහරි යැව්වේය. අන්තිමේ අක්කාගේ බඩ එන්න එන්නම ලොකු වී දැන් අවුරුදු තිහක්වත් ඇති දෙවැනියා හම්බවෙනවිට මා නව මාසයක් පමන බයිසිකල් පැදීමෙන් බයිසිකල් ‘පකීර්’ කෙනෙකු වී සිටියෙමි. ඒ වැඩේ කොයි පැත්තෙන් හිතුවත් මට වාසිය. ඉන්පස්සේ යාල වන උද්‍යානයේදී මෝටර් බයිසිකලයක් පදින්නටද, ඕමානයේ මස්කට් නුවරදී ‘මහින්දගෙන්’ කාර් එකක් එලවන්නටද ඉගෙනගත්තෙමි. මේ වනවිට මගේ පවුලේ කාර් පදින්නට හැකි එකම එකා වීම, අර සල්ලි කීයක් හෝ කඩාවිදගන්නට ආ හොර පාහරයෙක් නිසා නිකරුනේ කොස්ගහයට කඩේ ලගම මරා දැමුනු ගාමිණි අය්යාගේ පුස් බයිසිකලය ලොකු උදව්වක් වූ බව මගේ හිත දනී.
මට හිතෙන හැටි බ්ලොගර්
මට හිතෙනහැටි නැවැතී බොහෝ කල් යාමෙන් පසු දවසක මගේ හිතේඇතිවූ අතීතකාමාසාව නිසා යලි ලිවීම පටන් ගත්තෙමි. කවුරු බැලුවා නොබැලුවා කම් නැත මගේ හිතට එනදේ ලියමි කියා පටන් ගත්තාට මගේ ජීවිතය නැමැති චිත්‍රපට කතාව කියවන හා ඒ ගැන කමෙන්ටු දාන අය ඇතිවෙයි කියා මා සිතුවේ නැත. එහෙත් එහෙමත් හිත හොද අය ඉදිති.
මට හිතෙන හැටි වර්ඩ්ප්‍රෙස් බ්ලොග් රචනාව එහෙම් පිටින්ම මට හිතෙන හැටි බ්ලොගර් රචනාවක් ලෙස blogger හී ඇත්තේය. කමෙන්ටු එවූ බොහෝ දෙනා මට නොව වර්ඩ්ප්‍රෙස් ආයතනයේ කෙනෙකුගේ අහිංසක අම්මා කෙනෙකු මතක් කිරීම වැලක්වීම මෙහි අරමුණවිය.
කමෙන්ටු එවීම දේව ගතියකි..ඒ ගැන ‘කමෙන්ටු ලැබුන එකාගේ මූනෙන් පෙනේ කියා’ කතාවක් නැත. ඒ නිසා කමෙන්ටු එවන අයට තව තවත් කමෙන්ටු එවීමට සිත් පහල වේවා…
කුඩු
ඩග්ලස් අය්යාගේ කඩේ සුළු සුළු වැඩ සදහා හිටපු ගමන් මා ගෙන්නා ගනී. විශේෂයෙන් ඉරිදා පොල දවසට සෙනග වැඩි නිසා අමතර උදව්වක් මගෙන් ලැබේ. එහෙම දවසට ඩග්ලස් අය්යාගේ බිරිද විත් මා කූද්දාගෙන යයි. මා කවරදාවත් උදෑසන අවදි වුනු කෙනෙකු නොවේ. මා ඇතුලු පවුලේ හැම දෙනාම වාගේ දවල් වනතුරු නිදාගත්තෙමු. දවස්පහක් ඉස්කෝලේ ගිය පසු සති අන්තය නිදාගැනීමට ලැබෙන අවස්ථාව අප පැහැර නොහැරියෙමු. අනෙක අප කිසිදාක දහම් පාසල්ගියා මට මතක නැත.
මට මගේ කුඩා කාලය සිටම අද දක්වාද ‘හාමුදුරුවරු’සමග සම්බන්ධතා තිබේ. ගමේ පොඩි පන්සලේ හාමුදුරුවන් ‘හාමුදුරු’ කෙනෙක් බව නම් කියත හැක. එහෙත් අනෙක් බොහෝ අය පඩුපාට රෙදි හැදි මිනිස්සුම විය.මේ චරිත ගැන වෙනමම ලිවිය යුතුය. ඒත් ඒක ඒ තරන් හොද දැයිමම තවම කල්පනා කරමි.
කෙසෙ හෝ ඩග්ලස් අය්යා ගිය ගමන් මට කිරි තේ එකක් දෙයි. ඊලගට ලී කුඩු ලිප් වැඩේය. ලීටර් දහයේ තහඩු ටින් එකේ යට අඩියට වෙන්නට කැපූ අගල් දෙකක විතර රවුම තුලින් ඇතුල් කෙරූ යකඩ බටය හා ටින් එකේ උඩින් දැමූ අගල් දෙකක විතර රවුම් යකඩ බටේ එකිනෙක බස්සවා ඒ වටේට ලී කුඩු දමනු ලැබේ. තේ මනියට හීන් ලී කුඩුද, අනෙක් කෑම වර්ග පිසීමට ‘යතු කුඩුද’ දමන්නේ ගින්දරේ සැර අඩුවැඩි කරගැනීමටය. හීන් ලී කුඩු වැඩිවෙලාවක් ලා දැල්ලක් සමග පත්තුවන අතර යතුකුඩු ටිකක් වේගයෙන් දැල්වී ඉක්මන් රස්නයක් ගෙනදෙයි. ඉන්පස්සේ තව යකඩ මෝල්ගහකින් මේ ලීකුඩු තලනු ලැබේ. අන්තිමේ ටින් කට මට්ටමට ලී කුඩු තලා හදා ගත් පසු අර රවුම් බට දෙක අයින් කරනු ලබන්නේය. උඩින්හා යට පැත්තකින් ලස්සනට රවුමට සිදුරු හැදෙන අතර, ඒ උඩ සුදුරෙන් ලාම්පුතෙල් ටිකක් වක්කරනු ලබන්නේ ඉකමන් දහනයටය. මේ ලිපේ රස්නය සාමාන්ය දර ලිපකට වඩා වැඩිය අනෙක වැඩි වෙලාවක් පත්තුවෙන අතරම ඒ දිහා බලාඉන්නට අවශ්‍ය නැත. එකම දේ කඩින්කඩ පිච්චී කඩා හැලෙනා අළු අර පහල සිදුරෙන් එලියට ඇදීම පමණි. මේ කඩා හැලීම නවත්වා ගැනීමට ලීකුඩු කොටන විට වතුරු ටිකක ඉසිනු ලැබේ. වතුර ඉහින්නේ අද දවසේ පත්තුකරනා ලිප් වලට නොවේ. ඩගලස් අය්යා ලග මෙවැනි ලිප් හත අටක්ම තිබුනෙන් ඉරිදා දවසේ බාගයක් මෙවාට ගතවෙයි. ඊලගට අර ලීකුඩු මගේ ඇදුමේද කොන්ඩේද ඇස්වලද ගිහින්ය. මා මගේ කැමැත්තෙන් නාන්නේ එදාට පමණි. අනෙක ලීකුඩු ඇග කසන්නේය. කොස් ලී හා සූරියමාර ලීවල කුඩු, ඇග කසන්නට ලක් කරන අතර, කුඹුක් ලීයේ කුඩු නාසයට ගියවිට මිරිස් ගෑවුනා බදුය. එහෙත් මේ ලීකුඩු අනෙක් ලීවලකුඩු මෙන් නොව දැවෙන විට මහා රස්නයක් දෙයි. ඒ නිසා ඩග්ලස් අය්යාගේ නියෝගය වැඩිපුර ඔය කී ලී කුඩු යොදන ලෙසය. මේ නිසා මා කෙලින්ම ඒ ඉඩමේම අපි වතුර ගත් ලිද ලගට දුවමි. කමිසය ගලවා ලිදට යාකොට බැද ඇති ටැන්කියෙන් නාගමි. මේ ටැංකිය ලිද අයිතිකරුවන්ට වෙන්කොට ඇත්තේය. අපේ ආච්චීට ඕනෑම දවසකද, මට ඉරිදාටද, මේ ටැංකියෙන් නා ගත හැක. වෙනදවසක නම් ලිදට උඩින් ගෙදර පිල්කන්ඩියේ සිට කවුරුන් හෝ අක්කා කෙනෙකු ‘කොන්ද කැඩෙනකන් වතුර ඇදලා ටැංකිය පිරෙව්වේ උබට මහත්තයා වගේ නාන්න නෙමෙයි..ඇදගෙනනාපං..’ කෑගහන්නේය. එහෙම දවසක නා ගත්පසු ආයෙමත් මා ඩග්ලස් අය්යාගේ කඩේ ඇතුලේය. ‘සෝ කේස්’එකේ බනිස් ජාති අඩුක් කිරීම, අලියා බීම පාට පාටින් අඩුක් කිරීම, මේස පිහිදැමීම, විස්කිරිඤ්ඤා හා ඥානකතා කට පොඩි ලොකු බෝතල්වලටදැමීම මෙන්ම දවල් අව්ව එනවිට කෙසෙල් කැන් රෙද්දෙන් වැසීම මගේ රාජකාරී වෙයි. අතුගෑමපිගන් කෝප්ප හේදීම හා අස්පස් කිරීම ඩග්ලස් අක්කාගේ රාජකාරියවෙයි. එහෙත් ඩගලස් අය්යා වෙලාවකට අක්කාට නරුමයෙක් සේ බනී..ඒ වෙලාවට අක්කා කෝපයෙන් රතුවී අඩාගෙන යයි. ඒවෙලාවට ‘අනේ බං අරකත් ටිකක් බලපන්කො..මේකත් ටිකක් බලපන්කො’ කියා ඩග්ලස් අය්යාගෙන් මහා වදයකි. එහෙත් මේ රන්ඩුව ටික වෙලාවකි. අක්කාද ආපහු එන්නේය. ඒ ආවිට ලෑලි පලුවකින් වෙනකර තිබූ තේ මනිය ලග දෙන්නා ‘ කිචි බිචියකි’. ‘නිකංඉන්ඩ අනේ…’ කියමින් අක්කා ලෑල්ලෙන් මෙහා මා කොහෙදැයි බලයි. ඒ බැලිල්ලට මා කොහේ අහුවෙන්නද…එවිට මා හැලපයක් හෝ සව්දොදොලක් ගිල හමාරය. අද මේවා මතක් වනවිට දැනෙන සතුට කියා නිම නැත. එහෙත් එදා ඒවා මා කලින් කීවා මෙන් නීරසය, හිත රිදවනසුලුය.
ඩග්ලස් අය්යාගේ දවල් බත කන්නට බොහෝ දෙනෙකු එන්නේය. වැඩිපුර පොලේ වෙලෙන්දෝය.මේ දවල් බත ගැන මට එක මතකයක් තිබේ. එක ඉරිදාවක සෙනග වැඩි වෙලාවක මා අතින් හොදි පීරිසියක් පොලේ වෙලදාම් කල කෙනෙකුගේ ඇගේ ඉහිරුනේය. මේ මිනිහා මට ගහන්නටපැන්නේය. මා දුටුවේ ඒ මිනිහා අත උස්සනහැටි පමනකි. ඩග්ලස් අය්යා උසමහත මනුස්සයෙකි. කට ඊට වඩා සැරය. අන්තිමහරිය දකිනවිට ඩග්ලස් අය්යා ඒ මනුස්සයාගේ බෙල්ලෙන් අල්ලා තාර පාරට තල්ලු කොට හමාරය. ලී මඩුවේ අය්යලා ටිකද නෙක විධ ලී පටි ගෙන පාරේය. කුණුහරුප වැලකි. ඒ හව් අස්සේ අක්කා අලි පිගානකට අලි බත් එකක් බෙදා මාලු උයපුවයින්ද, බැදපුවායින්ද දමා මා ගෙදර පිටත් කලාය. මා ඒ එන අතරේ හිමින් පස්ස බලනවිට ඩග්ලස් අය්යාගේ සරම දනිස්සෙන් උඩය, ‘තෝ වේ…පුතා ආයෙත් මගේ එකෙකුට අත තිබ්බොත් බලාගෙනය ‘කියා මීක් නැති අර මනුස්සයාව පරඩැලක් මෙන් එහාට මෙහාට සොලවනු දැක කොහේ හැන්ගෙන්දෝ කියා ගෙදරම දිව්වෙමි.
මට හිතෙන හැටි.. 